Arthur Japin over spreken en verwonderen

Door: Arianne Rooyens-Kanters
Laatste reactie: Zo 18 Jun 17

Soms kom je in boeken de mooiste citaten tegen. Ik las laatste een prachtig voorbeeld van hoe de waag "spreken en verwonderen", maar ook "groeien en inspireren" vast is komen te staan in de relatie tussen de bediende van mijnheer en zijn geliefde. 

De ernst wordt nog niet gezien.

Wel de vraag: "Waarom gebeurt dit?" en de herkenning uit het eigen gezin.

Verleden, heden en toekomst die met elkaar in (ver)binding staan

Ik heb Lise niet tegengesproken, toen niet. Zij heeft het van het begin af aan maar niks gevonden dat ik zoveel optrok met mijnheer. Af en toe zei ze er iets van, eerst speels, een beetje zeurend alsof ik met mijn werk haar tekort deed, niks wat een beetje vrijen niet kon sussen, maar langzaamaan groeide haar ergernis, dat merkte ik wel, samen met haar weerzin tegen mijn meester, soms bijna achterdochtig, tot ik die met duizend kussen niet meer weg kon nemen.

Uiteindelijk zweeg ze. Ze klaagde niet meer, maar als ik iets vertelde wat mijnheer en ik onderweg hadden gezien of meegemaakt, dan deed ze of ze doof was. Het was dezelfde stilte die er bij mijn ouders viel wanneer ik fantaseerde over het deinen van mijn bootje op de zee. Dat laat ik me in het hiernamaals nog eens uitleggen, waarom mensen zich buitengesloten voelen als je probeert ze te betrekken bij iets waar je zelf zo vol van bent. Ik dacht dat het geen kwaad kon en haalde mijn schouders erover op. Ik nam gewoon aan dat zij me miste. Er waren inderdaad dagen waarop ik meer van mijnheer zag dan van haar. Dat zij daarom jaloers was. En dat streelde mijn ijdelheid.

Fragment uit het boek 'Vaslav' van Arthur Japin.
Om het boek bij Bol te bekijken: Klik hier.

---

Word lid om reacties op het forum te kunnen lezen

Wil je de reacties van anderen lezen?
Of wil je zelf reageren?
Log in met het formulier hieronder of
Word lid van de besloten omgeving van Geniet.je.

Dat kan eenvoudig en snel met het formulier hieronder.