Dualiteit: alleen en samen, dichtbij en veraf

Door: Arianne Rooyens-Kanters
Laatste reactie: Ma 4 Sep 17

Hij fascineert me, deze foto. Er komt een gevoel van verwondering, van ontdekken, onderzoeken in mij op.

Mijn ogen willen alles tegelijk zien maar dat lukt niet, er is teveel dat binnenkomt. De eenheid van de elementen in de foto is groot en tegelijkertijd roepen de contrasten om mijn aandacht.

Langzaam ga ik element voor element af. Het dichtstbij mij zie ik de muur, met “littekens” die getuigen van meer dan te zien is. Zijn dat de rimpels van het leven wat geweest is? Of is dat het gene wat niet perfect hoeft te zijn, de ruwe kantjes in de maakbare wereld? Ronde versus rechte vormen, mannelijk versus vrouwelijk. Ook donker en licht, dat hand in hand gaat. De foto staat vol van tegenstellingen die samensmelten tot een geheel dat klopt.

Een poort. De poort is half open en half gesloten. Het nodigt mij onmiddellijk uit om verder te kijken, langs de stevige ijzeren deur te gaan die mij welkom heet. Toch weet ik, een poort kan me in- en uit- en opsluiten. Even vraag ik me af: kan de poort dat als ik een symbolische wereld aan het bekijken ben, of ben ik het zelf die dat doet.

Ik ken het goed, de veiligheid van het in mijzelf kruipen, alsof ik in de zon op de binnenplaats ga zitten en de wereld buiten laat. Heerlijk vind ik dat. Ik ken ook de andere kant, verdwijnen uit het kasteel, en als een roofvogel zwevend op de wind kijken wat ver beneden me allemaal gebeurt. Het helikopter-perspectief of de derde positie zoals dat heet in de wereld van het systemische werk. Van een afstand toekijken, gedissocieerd-afgesloten- van je gevoel. Opsluiten, uitsluiten. Insluiten…. Wat valt daar dan voor mij onder, de woorden kwamen vast niet voor niets naar boven daarnet.

Hoe sluit ik iets in, in mijn eigen kasteel. Want dat is waar het dan over gaat. Ik denk glimlachend terug aan de reis van kort geleden. Schaduwkanten in het licht zetten, insluiten wat je liever niet onder ogen wilt zien. Je ego, je delen, je familiegeweten, alles in je roept: doe het niet, verstop het voor de buitenwereld. De monsters die in de erker gegooid zijn, de duvel in de fles, de prinses in de torenkamer. Dat wat het licht niet mag zien.

Hoe ik dat insluit? Door me voor te nemen het onder ogen te gaan zien, en dan, hoe moeilijk soms ook, te wachten tot het zijn of haar gezicht heel even laat zien. Want dat heb ik ook wel geleerd, de schaduwen laten zich niet zo maar in het licht dwingen omdat mijn hoofd besloten heeft dat het wel eens tijd is geworden.

En er dan bij blijven. Kijken naar wat het met me doet, wat de waarde is, of was, en waarom het weer even om de kasteelpoort komt kijken. Accepteren dat dat is wat er is, en welkom heten. De herberg van Rumi klopt op de deur.

 

De Herberg van Rumi

Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

 

Binnen lijkt de zon te schijnen. Ik zie het licht nog net vallen op de stenen.

Links en rechts, had het uitgemaakt of de ene of de andere kant open stond? Ja roept iets in mij. Wat weet ik nog niet. Of toch? Is de rechterkant mijn kant? Raakt daarom de dynamiek alleen en samen mij aan als ik naar de foto kijk?

Ik stel me voor dat de deuren hun dienst wisselen. De linker gaat open, de rechter gaat dicht. Bijzonder hoe ik onmiddellijk frisse lucht en ruimte voel bij het openen van beide deuren, en de energie verandert als de rechterdeur dicht gaat.

En bijzonder en onverwacht; er ontstaat een vorm van spanning en op mijn hoede zijn in mij als ik de deuren omgewisseld heb. Omdat rechts voor ratio staat en links voor gevoel? Zonder ratio kom je er niet zou mijn vader vroeger gezegd hebben…. Dan raak ik hiermee onbewust een familiewaarde aan.

Of zou het te maken hebben met hersenhelften? Of met; ik kan toch niet zomaar een foto van deur laten wisselen? Ik weet het niet. Ik laat het even binnenkomen, adem door terwijl ik de spanning toelaat en ga terug naar de foto zoals hij is.

Tegen de muur zie ik twee raampjes, als twee mensjes hand in hand. Het geeft mij een fijn gevoel van samen zijn. Er ontstaat een warme glimlach, een gevoel van verbinding. En ik zie de muur en deur eromheen ineens anders. Als een vestingmuur, een bescherming waardoor je niet meer echt samen kunt zijn, waarmee je jezelf buiten kan sluiten of op kan sluiten, beiden met een beperking van contact.

Maar toch ook, door de ene helft van de deur die afgesloten is voel ik een drang tot “alleen” deze ruimte te verkennen. Ik stap opnieuw naar binnen, bewust alleen waar ik daarnet nog niet bij stil stond. De poppetjes op de muur herinneren me aan het samen zijn, dat is genoeg. Ik kijk naar dat wat op de foto nu niet te zien is. Ik besef me dat wat ik zie door mij alleen gezien wordt, maar dat ik het straks met woorden en gevoel kan delen met mijn lief. Hem kan uitnodigen met me mee te reizen, terug naar de ervaring die ik in het nu heb. Het gevoel van ruimte wordt groter, met een prettig gevoel van gemis eronder. Soms is het zo fijn even je eigen dingen te doen, zelf te kijken en ervaren zonder je te laten afleiden door een ander, je eigen tijd te nemen en open te staan voor dat wat er is.

Ik voel: voor nu is het voor mij weer even genoeg.

En ik nodig je uit: zet je voetstappen voorbij de poort, en kijk wat de foto met jou doet.

---

Word lid om reacties op het forum te kunnen lezen

Wil je de reacties van anderen lezen?
Of wil je zelf reageren?
Log in met het formulier hieronder of
Word lid van de besloten omgeving van Geniet.je.

Dat kan eenvoudig en snel met het formulier hieronder.